Nunha casa de Ferrol hai unha muller con endometriose á que o cansazo non a deixa vivir.
Nunha casa da Coruña hai unha muller con endometriose que tivo que pedir un crédito para poder ser nai porque a ela ninguén lle preserva os óvulos antes dunha operación.
Nunha casa de Santiago hai unha muller cun catéter nun ril que está a piques de perder por culpa dunha endometriose silenciosa.
Nunha casa en Pontevedra hai unha muller con endometriose que xa non será nai.
Nunha casa de Vigo hai unha muller nova con endometriose no pulmón á que ninguén cre que non fuma cando di que lle custa respirar.
Nunha casa de Ourense hai unha muller sen útero por culpa dunha endometriose, estigmatizada por unha doenza que aínda hoxe se oculta.
Nunha casa de Lugo hai unha muller con endometriose que segue con síntomas despois da menopausa.
Nunha casa de Bergantiños, da terra de Soneira, de Fisterra, de Muros ou da comarca do Xallas hai unha muller que cando ten a regra non pode nin levantarse da cama, pero disque a súa dor é normal.
Nunha casa de Arzúa, da Terra de Melide, de Ordes, de Betanzos, do Eume ou de Ortegal hai unha muller con endometriose que sofre dores indescriptibles cando ovula.
Nunha casa do Val de Barcala, de Noia, da Barbanza ou do Sar hai unha muller con endometriose que leva anos nun eterno proba-error con tratamentos que non funcionan.
Nunha casa do Salnés, de Caldas, de Tabeirós-Terra de Montes ou do Deza hai unha muller con endometriose que acabou todos os seus aforros percorrendo consultas privadas porque na Seguridade Social xa a teñen clasificada como frecuentadora e non a exploran debidamente cando acode nun novo episodio de dor.
Nunha casa do Morrazo, O Baixo Miño, o Condado ou a Paradanta hai unha muller con endometriose que perdeu o seu traballo polas contínuas baixas que ten que coller.
Nunha casa do Ribeiro, O Carballiño, na Terra de Celanova, na Alta ou na Baixa Limia hai unha muller con endometriose que leva unha bolsa que recolle os seus excrementos.
Nunha casa de Verín, Viana, Valdeorras, Allariz-Maceda ou nas terras de Caldelas ou de Trives hai unha nena de 14 anos que está experimentando os seus primeiros episodios de dor de regra e ve como os profesores do seu centro non comprenden o seu absentismo escolar.
Nunha casa de Quiroga, na Terra de Lemos, en Chantada, Sarria, a Ulloa ou os Ancares hai unha muller con endometriose que xa foi operada cinco veces e a súa situación empeora.
Nunha casa da Fonsagrada, de Meira, da Terra chá ou en calquera das Mariñas hai unha muller con endometriose que non sabe que existe a palabra endometriose e que tampouco sabe que un día terá que preguntar qué cousa é esa doenza que tanto a mortifica.
E así até 60.000 mulleres en toda Galiza. 60.000 galegas que teñen endometriose neste momento. Diagnosticadas unhas, sen diagnosticar outras moitas.
Teremos que dicir 60.000 veces que na Galiza precisamos unha unidade multidisciplinar de endometriose para os casos máis graves?
Teremos que dicir 60.000 veces que mentres non as haxa os casos máis graves precisan derivacións a territorios de fóra da Galiza que si as teñen?
Teremos que dicir 60.000 veces que as consultas específicas de endometriose que foron creadas nos últimos anos teñen que dispoñer de máis medios humanos porque as listas de espera son insoportables?
Teremos que dicir 60.000 veces que se precisan protocolos claros e áxiles para derivar ás mulleres con endometriose a esas consultas específicas?
Teremos que dicir 60.000 veces que precisamos diagnósticos precoces para atallar as endometrioses profundas?
Teremos que dicir 60.000 veces que precisamos máis formación para que os profesionais dispoñan dos mellores coñecementos?
Teremos que dicir 60.000 veces que hai que investigar esta doenza para que poidamos gañar en calidade de vida e que hoxe Galiza non ten ningunha liña de investigación aberta sobre unha doenza que afecta a 60.000 galegas?
Teremos que dicir 60.000 veces que a Consellería de Sanidade non pode depositar nas doentes o esforzo de divulgación da doenza?
Teremos que dicir 60.000 veces que precisamos un Plan Galego para a ENDOMETRIOSE?
Neste 2024 fai 10 anos que as mulleres de querENDO se xuntaron por primeira vez para reivindicar unha atención de calidade para a súa doenza silenciada, que non silenciosa. E aínda que haxa que dicir todo isto 60.000 veces xa non volveremos ás nosas casas sen conseguir que as nenas que están nacendo hoxe non teña que vivir a dor que nós vivimos.
CONSELLERÍA DE SANIDADE, ESCOITA, ESCOITA, ESCOITA A VOZ DE 60.000 MULLERES CON ENDOMETRIOSE!
