Si. Somos nós. Somos as mulleres con endometriose da Galiza.
Estamos un ano máis en pé para pedir o que non debería ser necesario demandar. O que se nos tiña que ofrecer dende un sistema sanitario público no que a calidade e a eficacia deberían antepoñerse a todo.
Somos as que tivemos que vencer a vergonza de padecer unha doenza silenciada. Silenciada, que non silenciosa.
Somos as que tivemos que chamar na porta da Real Academia da Lingua porque o nome da nosa doenza nin aparecía no dicionario.
Somos as que tivemos que romper os fechos das portas dos armarios.
Somos as que puxemos á vista da sociedade unha medicina que non é igual de eficaz e eficiente coas doenzas que afectan aos homes e ás mulleres.
Somos as que aseguramos que a violencia obstétrica, tan negada, existe e forma parte dunha violencia maior: a violencia xinecolóxica.
Somos as que fomos tachadas de feministas radicais por non resignarnos a vivir con dor.
Somos as que perdemos as oportunidades de ser nais porque ninguén diagnosticou a tempo a nosa doenza.
Somos as que investimos cartos, tempo, esforzos propios e alleos para conseguir fóra do sistema sanitario público o que se nos negaba no SERGAS.
Somos as adolescentes ás que chaman queixonas, ás que se lles di que non saben convivir coas súas regras dolorosas, ás que se lles intenta facer crer que a dor está nas súas cabezas.
Somos as mulleres novas que ven pasar os anos sen obter un diagnóstico, que percorren consultas, que se desgastan nunha eterna sala de espera.
Somos as mulleres maduras que conviven co lastre dunha doenza maltratada, que carrexan sobre as súas costas a carga pesada dun corpo enfermo que non foi tratado nin en tempo nin en forma e que lles restará calidade de vida xa para sempre.
Cando a finais do ano 2014 botamos a andar querENDO Mulleres con endometriose había na Galiza unha soa consulta específica de endometriose que estaba no hospital de Vigo, primeiramente no Xeral e logo no Álvaro Cunqueiro.
Hoxe a esta consulta sumáronse as de Ourense, A Coruña, Ferrol, Santiago de Compostela…
Quen dixo que poñerse en pé non fose útil? Quen dixo que non dese resultado? Quen dixo que non serviría para nada?
Pero hoxe, aquí, todas xuntas temos que dicir máis alto ca nunca: A NOSA SANIDADE PÚBLICA ESTÁ EN PERIGO e nós non podemos prescindir dela. Non temos alternativa que alcance a todas e que faga que a nosa doenza nos permita vivir sen sanidade pública. A solución ao noso problema, a calquera problema de saúde, ou é para todos e todas ou non é unha solución.
Cando no ano 2020 o Covid chegou ás nosas vidas fomos as primeiras en entender que se debían concentrar os medios en atallar a pandemia. Ou se paraba aquel tsunami ou ningunha doenza podería ser tratada debidamente nos anos máis inmediatos.
As mulleres con endometriose tiñamos unha longa experiencia en autocoidados e botamos man dela. Sabiamos que nese contexto non se podían saturar as consultas, que non se podía sobrecargar ao persoal médico, que non se podía pedir máis celeridade nas probas e nas cirurxías. Fomos conscientes, consecuentes, responsables e pacientes. Sacrificámonos agardando que o noso sacrificio non fose inútil.
As consultas de endometriose que se abriron teñen hoxe, dous anos despois do inicio da pandemia, poucas horas de atención, as listas de espera son insoportables e a elas non dan chegado as miles de mulleres que seguen a agardar por un diagnóstico. Para elas o SERGAS aínda non ten resposta. Seguimos sen un plan de choque dianóstico, non hai previsto facer ningún plan de cribado.
Dous anos despois da chegada do COVID sabemos que a SANIDADE PÚBLICA GALEGA ten os pés de barro. Calan con expedientes disciplinarios a Doutores que non se conforman con esta deriva, como o Dr Castillo ou a Dra Nercellas. Non nos poden calar a todas! A nós, ás doentes, non nos poden abrir expedientes disciplinarios. Denunciaremos que estamos fartas de encher os corredores de urxencias e que non se poden desmantelar servizos nas zonas rurais.
O persoal da SANIDADE PÚBLICA GALEGA está envellicido e non houbo previsión á hora de programar o relevo xeracional. Quen nos atenderá dentro de dez, quince ou vinte anos? Quen se ocupará de nós?
A atención primaria da SANIDADE PÚBLICA GALEGA está colapsada. Hai consultas con listas de espera de ata tres semanas. Non se sustitúen ás persoas de baixa ou de vacacións. O cansanzo é epidémico. Pero o culpable non é o COVID. A mala xestión nos recursos humanos fainos temer un futuro moi escuro.
A SANIDADE PÚBLICA GALEGA segue en 2022 sen ter nin unha soa Unidade multidisciplinar de Endometriose. Unha doenza crónica, estróxeno dependente que pode desenvolverse en calquera parte do noso corpo segue a estar confinada nas reducidas paredes dos servizos de xinecoloxía. Onde están os servizos de radioloxía, de anestesia, de neumoloxía, de dixestivo, de fisioterapia, de psicoloxía… que deben coordinarse na atención dunha doenza tan complexa como é esta? Que formación sobre endometriose se lles está a dar a todos eses profesionais?
A SANIDADE PÚBLICA GALEGA escatima con nós unha parte importante dos seus recursos e non imos parar de dicilo ata conseguir as unidades multidisciplinares que fagan falta para atender ás máis de 60.000 mulleres galegas que padecemos endometriose, 15.000 delas nas formas máis severas.
Nin un paso atrás na defensa dunha SANIDADE PÚBLICA GALEGA de Calidade.
Nin un paso atrás na busca dunha atención eficaz da endometriose.
Nin un paso atrás porque claudicar non está no dicionario das mulleres con endometriose da Galiza!
Longa vida á SANIDADE PÚBLICA GALEGA!
Forza ás mulleres con endometriose!