Tecín soa a miña tea,
Sembrei soa o meu nabal,
Soa vou por leña ao monte,
Soa a vexo arder no lar…
Con estes versos de Rosalía queremos comezar hoxe en Vigo este manifesto 2017 da endometriose porque así, soas, era como estabamos as mulleres con endometriose ata que unhas nos fomos xuntando ás outras.
Xuntámonos para levar melllor unha doenza que é crónica, progresiva, dolorosa, por veces incapacitante e sempre, sempre ignorada. Como dicían hoxe as Dras Rodríguez e Vieitez: unha auténtica epidemia oculta.
1 de cada 10 mulleres en idade fértil ten endometriose e o 15 por cento delas son formas graves. Non paramos de repetilo pero iso supón que en Galicia hai unhas 60.000 mulleres con endometriose das cales unhas 9.000 teñen formas moi avanzadas da doenza.
Erguémonos con dor, traballamos con dor, facemos a nosa vida social e familiar con dor e con dor vemos que seguimos a estar moi soas.
- Soas déixanos ás mulleres con endometriose o Ministerio de Sanidade cando segue excluíndo do Catálogo de medicamentos unha boa parte dos que nós tomamos. Seguimos pagando íntegramente do noso peto unha gran parte da nosa medicación.
- Soas déixanos o Ministerio de Sanidade que segue sen ver necesaria a convocatoria dun mesa do Consejo interterritorial do Sistema Nacional de Saúde cos 17 conselleiros de sanidade das 17 comunidades para abordar dun xeito global o estado actual da atención ás mulleres con endometriose.
Soas, Dna Dolors Monserrat.
- Soas déixannos o Sergas e a Consellería de Sanidade cando desatende o mandato do Parlamento e segue sen convocar unha comisión de traballo para avaliar a necesidade:
- Primeiro: De elaborar un Plan de detección precoz da endometriose (segue en 8 anos de media o retraso diagnóstico).
- Segundo: De crear na rede de hospitais públicos galegos Unidades multidisciplinares que atendan os casos máis graves e consultas específicas de endometriose para os restantes. Nunha doenza tan complexa coma esta só a especialización nos dará calidade de vida.
- Terceiro: Favorecer as derivacións dos casos máis graves cando a área sanitaria na que están non pode dar resposta ás nosas necesidades.
- Cuarto: Mellorar o coñecemento da doenza entre a poboación feminina e sobre todo entre as mulleres novas. Divulgación, Divulgación e Divulgación.
- Quinto: fomentar a investigación da doenza nos Institutos de Investigación de Galicia.
Como non habemos sentirnos soas se este acordo foi tomado unanimemente no parlamento o 22 de abril de 2015? Lembran que o prazo que o Parlamento lles deu era de 6 meses? Van contestar as últimas cartas que lles escribimos e que están entregadas no rexistro desa consellería? Nós estamos soas, pero temos memoria.
Soas, D. Jesús Vázquez Almuíña e D. Antonio Fernández-Campa.
- Soas vemos como moitas mulleres perden o traballo porque é moi difícil facer entender no ámbito laboral que non podemos ir traballar por iso que tan alegremente se di “unha simple dor de regra”.
- Soas tamén nos deixa unha parte do persoal sanitario que segue infravalorando a nosa dor, que desatende os síntomas, retrasa diagnósticos e facilita ás enfermas informacións pseudo-científicas como que o embarazo é unha alternativa terapéutica.
Estamos soas, pero por sorte cada vez máis frecuentemente, atopamos nas consultas profesionais que saben que antes ou despois a medicina mirará con outros ollos cara esta Epidemia oculta, que xa non din que as nosas dores son normais, que non nos tratan como lábiles mentais e que traballan todos os días pensando en mellorar a atención ás mulleres con endometriose.
No día de hoxe non podemos marchar de aquí sen darvos un Grazas moi grande por virnos acompañar nesta soedade. Cada vez que un Parlamento, un concello, un instituto, unha empresa, un medio de comunicación nos abre as súas portas para falar de endometriose sentímonos un pouco menos soas.
E a vós, familiares e amigos que nos acompañades no día a día Moitas Grazas, porque vós si, vós sabedes o que é vivir querENDO mulleres con endometriose.
